Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Κυρίαρχες αριστερές οικονομικές φαντασιώσεις

Κατά την πρόσφατη κρίση των στεγαστικών δανείων οι κονδυλοφόροι της Αριστεράς έχουν χύσει τόνους μελάνι υποστηρίζοντας πως για όλα ευθύνη έχουν οι ανεξέλεγκτες ελεύθερες αγορές. Η τρομακτική όμως επέκταση των δίχως εγγυήσεις δανειοδοτήσεων για την απόκτηση κατοικίας στην Αμερική, και τα συνακόλουθα αδιέξοδα, προήλθαν από την κορυφή – από κυβερνητικές πρωτοβουλίες δηλαδή και από το αμερικανικό κράτος.

Με την ίδρυση των ημι-κρατικών Τραπεζών Φάννυ Μαίη και Φρέντυ Μάκ ενθαρρύνθηκε η έκδοση δανείων δίχως εγγυήσεις, σε βαθμό μάλιστα που από ένα σημείο κι έπειτα ήταν περίπου παράνομο οι Τράπεζες να μην βγάζουν πολλά τέτοια δάνεια και να αρνούνται σε άκληρους μαύρους την παροχή τέτοιων δανείων και να προτιμούνται εύποροι λευκοί. Μάλιστα οικονομολόγοι του λεγόμενου «προοδευτικού» τόξου (και Νομπελίστες μάλιστα !!) διαπίστωναν με στοιχεία πως αυτές οι Τράπεζες ήσαν απόλυτα φερέγγυες (λ.χ.Joseph Stiglitz κα, “Implications of the New Fannie Mae and Freddie Mac Risk-Based Capital Standard”, Fannie Mae Papers, τ. 1, νο. 2, Μάρτιος 2002) και πως οι επιθέσεις εναντίον τους ήταν κακόβουλες μια και αυτές δεν έδωσαν δάνεια δίχως εγγυήσεις. Κανείς όμως δεν ισχυρίσθηκε ποτέ κάτι τέτοιο. Απλά, εμφανιζόμενες σαν τριτεγγυητές – με κρατική στήριξη – τέτοιων δανείων χαλύβδωναν την αξιοπιστία τους και διευκόλυναν την γιγάντωσή και επέκτασή τους (βλ. Paul Krugman, “Fanny, Freddie and You”, New York Times, 14 Ιουλίου 2008).

Κι ο φίλος και μέντορας του πρώην Υπουργού μας των Οικονομικών, ο περίφημος αριστερός οικονομολόγος James Galbraith, δεν δίσταζε τότε να επιμένει πως οι πολιτικές εύκολης απόκτησης στέγης υπήρξαν προιόντα παρέμβασης του «φιλεύσπλαχνου» κράτους για ενίσχυση των πτωχότερων τμημάτων της κοινωνίας:

“Ο τομέας της στέγης υπάρχει στην έκταση αυτή χάρις σ’ ένα μεγάλο δίκτυο υποστηρικτικών οικονομικών θεσμών, με στήριγμα ομοσπονδιακούς μηχανισμούς ασφάλισης των πιστώσεων ….(Φάννυ Μαίη, Τζίνυ Μαίη, Φρέντυ Μάκ) που διευκολύνουν το αφορολόγητο των τόκων των σχετικών προσημειώσεων… (Μέσω όλων αυτών) τα ποσοστά αύξησης της ιδιοκτησίας αυξήθηκαν – χάρις στο κράτος, κι όχι στην αγορά» (βλ. σχετ. James Galbraith, The Predator State, σελ. 110, 2008).

Όλοι αυτοί βέβαια, αφού ξέσπασε η κρίση, τρέχουν να εξαφανισθούν κατηγορώντας για τα πάντα τις αγορές και τις «ανεξέλεγκτες» υποτίθεται Τράπεζες. Μόνο που πίσω από όλες αυτές τις δραστηριότητες βρισκόταν το κράτος και η απόφαση των κυβερνήσεων Κλίντον και Μπούς να κερδίσουν ψήφους κάνοντας τους φτωχούς και τις μειονότητες ιδιοκτήτες – δίχως να τους στοιχίσει σχεδόν ούτε μία. Έτσι γίνεται συνήθως: οι εύκολες και φτηνές παροχές καταλήγουν συνήθως σε τραγωδίες. Που τις πληρώνουν πάντα οι συνεπείς φορολογούμενοι.

Όσο για τις «δίχως έλεγχο» χρηματοπιστωτικές αγορές, που υποτίθεται πως οδήγησαν στην κρίση, αρκεί να σημειώσουμε πως, στην Ουάσιγκτον μόνο, στον τομέα ελέγχου των χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων των Τραπεζών, απασχολούντο λίγο πριν και στη διάρκεια της κρίσης 12.190 άνθρωποι!! Από το 1980, που ξεκίνησε το κύμα ρυθμίσεων των χρηματοοικονομικών δράσεων, το κόστος των ομοσπονδιακών φορέων που απασχολούντο με αυτό αυξήθηκε από 725 εκ δολ σε 2,3 δις δολ προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό (βλ. Veronique de Rugy και Melinda Warren, ”Regulatory Agency Spending Reaches New Height”. 2009 Annual Report, σελ. 5-6, Mercatus Center and Washington Univ. in St. Louis, Αύγουστος 2009). Αξίζει να σημειώσουμε πως επί Προέδρου George W Bush οι κρατικές ελεγκτικές παρεμβάσεις/ρυθμίσεις στην οικονομία αυξήθηκαν με ρυθμό περίπου 78.000 σελίδων το χρόνο!

Η Καναδή Νάομι Κλάιν γράφοντας την πολεμική της κατά της οικονομίας της αγοράς (Το Δόγμα του Σόκ: Η Ανοδος του Καπιταλισμού της Καταστροφής, 2007) ανακαλύπτει πίσω από κάθε κρίση διαβολικά σχέδια του Φρήντμαν και των ομοίων του, της Σχολής του Σικάγο, για τρομοκράτηση των λαών κι’ επέλαση του φιλελεύθερου καπιταλισμού του ελάχιστου κράτους. Μόνο που τις κρίσεις τις προκαλούν οι ασύγγνωστες παρεμβάσεις του δημοσίου τομέα στην οικονομία. Και καταλήγουν συνήθως σε μέτρα σκληρού παρεμβατισμού στις αγορές με αύξηση του αυταρχισμού (έλεγχοι τιμών και εισοδημάτων, μεγάλωμα του κράτους, περιορισμοί στον συνδικαλισμό και στις ελεύθερες διαπραγματεύσεις) των φόρων και περιορισμών στα δικαιώματα ιδιοκτησίας. Ότι ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα με τα μέτρα για την λεγόμενη «διάσωση της οικονομίας».

Τι σόι νεοφιλελευθερισμός είναι αυτός, που με βαναυσότητα επιτίθεται κατά των ιερών της ελεύθερης οικονομίας και κοινωνίας, μόνο οι θεωρητικοί της Αριστεράς μπορούν να διακρίνουν…

Liberal.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Δεν γίνονται δεκτά υβριστικά μηνύματα

Συνολικές προβολές σελίδας